Van een tempel tot aan een hersenoperatie!

Namasté, ben ik weer!

Woensdag zijn we dus begonnen op de spoedeisende hulp, hier had ik me heel erg op verheugd afgelopen tijd.. helaas was het niet zoals gehoopt en zaten weer net zoals de andere dagen veel op een stoel te zitten, hoeveel initiatief we ook toonde. Gelukkig wordt dit goed opgepakt door de Maya en gaan we er iets aan doen :) Deze stage dag zijn we wat eerder naar huis gegaan en hebben we besloten een taxi te pakken naar Lake side om lekker te gaan lunchen en nog wat dingetjes te kopen voor de trekking die ook al aardig in de buurt komt, volgende week zondag beginnen we namelijk al, wat vliegt de tijd toch hier. Maargoed na dus een prima rugzak gescoord te hebben en ook nog goed weten af te dingen (worden we steeds beter in!) zijn we weer terug gegaan naar ons gastgezin en hebben we heerlijk een paar uurtjes liggen zonnen op het dakterras met een kaartspelletje en wat muziek.

Trouwens waar ik me gedachten niet vanaf kan krijgen is een krokante kipschnitzel met boontjes, aardappels en appelmoes maar gelukkig heb ik met mama al de deal gemaakt dat we de eerste avond als ik terug in Nederland ben dit gaan eten :)

De volgende twee dagen op de spoedeisende hulp waren leuker, ik heb zelfs de kans gehad om zelf te injecteren!

Dit weekend zijn Carmen, Sanne en ik samen naar een hotel gegaan met een zwembad, wat waren we daar aan toe zeg heerlijk!! natuurlijk zijn we alle drie verbrand maar hee het wordt heus wel bruin ;) Op zaterdag zijn we naar de World peace pagoda tempel gegaan, wat erg mooi was om te zien, vooral het uitzicht wat je dan hebt over Pokhara, de taxi rit daarin tegen was weer erg hobbelig, hoe trots ik het ene moment aan het vertellen was tegen Sanne en Carmen dat ik hier nog helemaal geen last van wagenziekte had gehad, was ik aan het einde van de rit toch voor t eerst echt misselijk rit maar het was voor een goed doel.

Na deze tempel zijn we doorgereden naar Devi's fall wat aardig in de buurt lag, dit was een waterval, het was niet een hele spectaculaire waterval maar wel heel gaaf om een keer gezien te hebben, toen we van Devi's fall naar de Gupteshwor Mahadev cave liepen wilde er ineens drie Nepalese jongens met ons op de foto, weten we ook gelijk weer hoe het voelt om beroemd te zijn ;).
Toen we aangekomen waren bij de cave zagen we al snel wat voorn klein hekje we door moesten om in de grot te komen, dit met mijn angst voor kleine ruimtes was toch best een uitdaging maar ik ben hier vooral om alle uitdagingen aan te gaan dacht ik zo. Dus eenmaal in de grot was het echt vet om alle paden te bewandelen totdat er een file ontstond in een heel kleine doorgang, toen moest ik toch wel even een paar keer slikken maar toen we eindelijk door konden lopen was het het helemaal waard, want je zag de waterval nu vanaf de grot (het is slecht te zien op de foto) maar in het echt zag het er echt indrukwekkend uit.

Hierna zijn we doorgelopen naar het Tibetaanse vluchtelingenkamp, dit viel erg tegen aangezien er niemand was en het ineens keihard ging regenen en wij daar dus als verzopen katjes aan het lopen waren dus hadden we maar besloten terug te gaan naar het hotel.

s' Avonds hebben we eerst met alle meiden genoten van Happy Hour (dit is 1 cocktail betalen en er 2 krijgen, goede deal toch?) en daarna zijn we naar de Bizzey Bee gegaan ( dit is een soort club hier in Pokhara) en hebben we nog wat dansjes gedaan.
Daarna zijn we lekker gaan slapen.

Op zondag kregen Carmen en ik het goede nieuws dat we zondagavond mee zouden mogen kijken met een operatie in het ziekenhuis waar we stage lopen, dit kwam echt als een hele leuke verassing aangezien de stagedagen een beetje waren tegengevallen. Wij s' avonds dus naar het ziekenhuis en na een paar uurtjes wachten wat typische Nepalees is want ze werken hier niet zo op tijd, mochten we ons omkleden en mochten we zelfs twee operaties bijwonen.

Een operatie was een hersenoperatie en de andere was een beenfractuur operatie, deze operaties gebeurden tegelijk dus wij mochten ondertussen gewoon overlopen van operatiekamer.

De beenoperatie was erg goed te doen, het bot was helemaal doormidden en dit gingen ze vastzetten met een plaatje, wat heel erg interessant was om te zien.
Ze hadden een trappetje voor mij en Carmen neergezet zodat we het goed konden zien, toen ik op dat trappetje stond keek ik even naar de patiënt om te kijken of ze nog rustig lag te slapen, toen ik haar al een paar seconde aankeek deed ze ineens haar ogen half open, ik schrok me dood maar deze patiënt was dus blijkbaar gewoon bij tijdens de operatie maar was verdoofd middels een ruggenprik, gelukkig!

De hersenoperatie was andere koek, Carmen en ik kunnen toch wel aardig wat hebben kwa bloed en wonden maar dit was een heel ander level, ze sneden het hoofd open en begonnen te boren in de schedel totdat ze een stuk schedel eruit konden halen en deze in een bakje legde naast de operatietafel zonder iets erop, kan allemaal hier. Toen zag je dus de hersenen liggen, wat ze precies gingen doen was ons niet helemaal duidelijk wel was ons duidelijk dat er iets mis was in de hersenen want de patiënt had net voor de operatie last van stuiptrekkingen, ook liep er kwijl uit zijn mondhoeken, heel akelig om te zien. Toen ze klaar waren legde ze de schedel weer zo terug en gingen ze het hechten.... wat een avond.

Nu is er weer een nieuwe week begonnen wat tevens ook onze laatste week is in dit gastgezin en in het ziekenhuis, zondag zullen we beginnen met de 5 daagse Poonhill trekking, en daarna zullen we lekker gaan genieten van onze vakantie. Dit betekend ook dat we alweer op de helft zijn van deze reis, wat vliegt de tijd toch voorbij.

Liefs Jacky